Het woord ‘deel economie’ horen we steeds vaker. Via internet -platforms verhuren mensen zaken aan onbekenden. In de praktijk zullen naar mijn mening weinig mensen bereid zijn hun auto uit te lenen aan een wildvreemde, bovendien met alle risico’s en rompslomp van dien.
Binnen het concept van ‘wonen en werken 2.0’ zijn het alleen de deelnemers die zaken samen gebruiken. Alleen dan kunnen maximale flexibiliteit en mogelijkheden om kosten tot een minimum te beperken, samen gaan.
Vier mensen in een flatgebouw hebben allemaal een eigen hypothecaire lening , bezitten een wasmachine , droger, computer, een eigen verwarmingssysteem en eigen krant, internet en tv abonnementen. Meestal hebben ze ook allemaal een auto die voornamelijk wordt gebruikt voor woon – werk verkeer en het grootste gedeelte van de dag stilstaat.
In een- geclusterde – woonsetting, zoals het gedeelde grote huis, kunnen mogelijkheden om zaken samen te gebruiken, optimaal worden benut.
Zo kan worden bespaard op de kosten van energie en gestreefd naar het reduceren van de hoeveelheid afval. ( afval = energie ) De footprint valt aanzienlijk lager uit omdat minder grondstoffen nodig zijn, minder en efficiënter energie wordt gebruikt en de afvalberg minder snel groeit. Dat zijn niet alleen argumenten voor ecologische utopisten, maar evenzogoed voor meer pragmatisch ingestelde mensen, die ook (geld) willen besparen en tegelijkertijd de footprint laag houden, maar wel met behoud van comfort, gemak ,privacy en zonder vergaderingen.
Een groot huis met verschillende wooneenheden biedt ook mogelijkheden kosten voor rioolrecht, afvalheffing etc te delen. Afval kan tot een minimum worden beperkt. GFT afval kan tot compost worden verwerkt in eigen tuin.
last but not least biedt het concept de mogelijkheid langer zelfstandig te blijven wonen, temeer bij renovaties wordt gestreefd naar het levensloop bestendig maken van de woonomgeving.